Polityka drugiej szansy – implementacja.

W czerwcu 2019 roku Rada UE przyjęła Dyrektywę nr 2019/2023 dotyczącą „ram prawnych restrukturyzacji, drugiej szansy  i środków zwiększających skuteczność postępowań restrukturyzacyjnych…..” – powszechnie określana jako „dyrektywa drugiej szansy” zobowiązując jednocześnie kraje UE do implementacji rozwiązań w systemach prawnych państw członkowskich. Określony termin na implementację, czyli lipiec 2022 nie został dotrzymany w Polsce – jednak jakieś kroki zostały podjęte (zresztą szereg propozycji z Dyrektywy zostało już w ostatnich latach wprowadzonych do prawa polskiego).
Rząd proponuje jednak szereg zmian w ustawach: prawo restrukturyzacyjne i prawo upadłościowe. Sam proces stanowienia prawa jest dość trudny do sprawdzenia (obecnie nie da się znaleźć – chyba, że źle szukam – dokumentu jako przekazanego do konsultacji publicznych, a na pewno nie jest jeszcze na etapie wniesionego projektu ustawy), dlatego posługuję się udostępnionym przez Rządowe Centrum Legislacyjne projektem z dnia 24.05.2022.
Jakie wobec tego proponowane są konkretne zmiany (wg mnie te najistotniejsze):
  • utrzymania instytucji uproszczonego postepowania restrukturyzacyjnego (choć właściwie to i tak ma miejsce)
  • wprowadzenie wprost (dotychczas nie opisanego w przepisach, ale praktykowanego) układu likwidacyjnego tj. takiego, którego skutkiem będzie sprzedaż majątku w celu zaspokojenia wierzytelności układowych
  • zmiany w zakresie podziałów grup wierzycieli (doprecyzowanie np. kwestii koniecznego podziału na wierzycieli o „podobnej sytuacji” czy wyodrębnienia wierzycieli kluczowych z biznesowego punktu widzenia do grup preferencyjnych
  • zmiany w mechanizmie liczenia głosów układowych
  • zmian w zakresie ochrony dłużnika przed egzekucją w trakcie postępowania
  • wprowadzenie obowiązkowego sporządzania „testu zaspokojenia” przez nadzorcę lub zarządcę (czyli określeniu prognozowanego poziomu zaspokojenia wierzycieli)
  • wpisano także zasady sporządzania testu prywatnego wierzyciela (inwestora) mającego ocenić czy postepowanie nie będzie stanowiło pomocy publicznej.

Ogólnie należy przyjąć, iż celem proponowanych zmian jest dalsze uelastycznienie i ułatwienie przeprowadzenia skutecznych postępowań restrukturyzacyjnych/naprawczych.

Szerzej o „teście zaspokojenia” napiszę w osobnej publikacji.
Moim zdaniem najistotniejsze pozostaje pytanie w jakim czasie zmiany proponowane w związku z „dyrektywą drugiej szansy” zostaną rzeczywiście uchwalone i wprowadzone do systemu prawa.